puç

sif.

1. İçi xarab olmuş, ləpəsi quruyub yeyilməz hala düşmüş. Puç fındıq (qoz, badam).

2. məc. Boş, heç, fani, axırı olmayan. Ey Vidadi, sənin bu puç dünyada; Nə dərdin var ki, zar-zar ağlarsan? M. P. V.. Həyatın mənası çalışmaqdadır; Əməksiz bir ömür puçdur, saxtadır. R. R.. Puç etmək (eyləmək) – məhv etmək, puça çıxarmaq, heç etmək, heçə çıxarmaq. <Hacı Nuru şair:> Sənin atan usta Rəhman dəllək, ülgüc, bülöv ilə məqul dövlət qazandı, sənsə puç etdin. M. F. A.. Puç eylədin, övrət, bu gözəl, sadə insanı! M. Ə. S.. <Xədicə:> Necə ağlamayım ki, illər ilə bəslədiyim məhəbbəti ruzigar puç etmək istəyir. N. N.. Puç olmaq – məhv olmaq, puça çıxmaq, heç olmaq. Amma elə ki, <Əmiraslanın> var-yoxunun hamısı eyş-işrətə qoyulub puç oldu, Gülpərini almaq fikrinə düşdü. S. S. A.. <Şahmar:> Mənim arzularım, gör necə puç oldu, kül kimi göyə sovruldu! B. Bayramov. Puça çıxarmaq – bax puç etmək. Düşmənin məftil hasarını dağıtmaq, puça çıxarmaq vəzifəsini Fərhadın vzvoduna tapşırılmışdı. Ə. Vəl.. Puça çıxmaq – bax puç olmaq. Bu il çox yerlərdə quraqlıq keçir və əkinlər susuzluqdan yanıb puça çıxır. . . C. M.. Şahpərinin ümidi də puça çıxdı. B. Bayramov.